Blubber forever en een houten kont
Volgende locatie: Owangai in Lale.... Ik vind de naam zelf behoorlijk tropisch klinken en het doet me om de een of andere vreemde reden steeds denken aan Hawaï wat er natuurlijk niks mee te maken heeft. Want vakantie vieren dat kunnen we nog niet. (Al leek het vorig weekend wel een beetje een mini-vakantie.)
We gaan in Owangai hetzelfde doen als in Okakwa in Agule. Eerst een introductie, dan enquêtes en vervolgens interviews. Op maandag een meeting gehad met onze nieuwe tolken Sara en Moses. Alles goed doorgesproken en plannen gemaakt. Sam komt met ons mee om voor de 'baby' (1,5 jaar) te zorgen.
De doelgroep lijkt een behoorlijk stukje groter dus we besluiten twee dagen enquêtes doen. Alles gaat een stukje minder georganiseerd dan de vorige keer, maar het lukt toch! In totaal spreken we 50 weduwen en weduwnaren! Al zittend op onze houten bankjes komen ze een voor een langs voor de enquête bij een van de beide teams. Gevolg: twee dagen van stapels papier, minstens 5 uur aan één stuk door werken, laat lunchen en een enorm houten kont! Excuse the expression.... Maar ook twee dagen mogen blikken in het leven van deze mensen en een klein idee krijgen van wat zij meemaken.
Wat een mooie portretten zitten ertussen. Zoals een van de oudere dames van rond de 90! Zij giechelde bij een van mijn vragen en vond het uiterst grappig dat ik een vraag in mijn lijst had staan over vissen. Alsof zij dat met haar wandelstok nog kon doen. Vervolgens kwam er al grinnikend een showtje van vissen spiezen met haar wandelstok.... jullie snappen het plaatje wel.... ik genoot!
Maar ook weer de andere kant van het leven gezien. Zit je daar in die kerk met een vrouw die zelfs haar kleren nog kwijt is door een brand in haar huis en daarbij ook nog de zorg van zieke familieleden heeft. Dan probeer je dat objectief op te schrijven en de balans te vinden tussen doorgaan als onderzoeker omdat er zoveel mensen nog zitten te wachten en je binnenste-ik die het liefst lekker de tijd zou hebben om een knuffel te geven en een fijn gesprek te hebben.
Allebei de dagen afgesloten met een maaltijd. We begrepen dat er veel mensen waren die die ochtend alleen wat mango hadden gehad en dus om 3 uur hun eerste eten van de dag kregen. Ook waren er gevallen van mensen die de hele week drie keer per dag mango als maaltijd hadden omdat dat gratis is en er gewoon geen ander voedsel meer over was. Halverwege mei zijn er geen mango's meer dus zoals jullie begrijpen word het dan echt heel heftig totdat de nieuwe oogst er is!
De combinatie van een slecht nat seizoen vorig jaar en een extreem lang droog seizoen heeft alle voorraden en het spaargeld opgemaakt. Mensen leven van dag tot dag en hopen op een betere toekomst. Gelukkig regent het nu goed en als dat zo blijft is de komende oogst weer goed. Toen we de eerste dag terug gingen naar de stad moesten we zelfs wachten tot de regen over was. Lees: formaatje hoosbui waar de gemiddelde Nederlander zelfs zijn fiets voor thuis laat.
Het was een glibberige blubber bende toen we uiteindelijk naar de hoofdweg gingen voor onze boda. Ik kon het niet nalaten om in mezelf te lachen toen ik aan vroeger dacht tijdens het soppen in de modder. Blubber, forever, blubber, forever, blubber, forever....etc. Weten jullie nog Marlinde en Margonda?
De rest van de week inclusief zaterdag ochtend gespendeerd aan het uitwerken van alle data en nog een interview gedaan bij Caritas in Soroti.
Bevrijdingsdag hebben we niet echt gevierd, maar we hebben hier wel meegedaan aan dodenherdenking. Door alle verhalen over de geschiedenis met de rebellen in uganda krijgt dodenherdenking een soort nieuwe lading.
Er was geen stroom op zaterdag door de regen dus pas in de middag kreeg ik de kans om met het thuisfront te bellen. Toen ik marlinde aan de telefoon kreeg begon de lucht alweer te betrekken. Kort gehouden en hop op de fiets naar huis! Het hotel personeel was bezorgd, maar wij zijn hollandse tegenwind gewent dus dat konden we wel aan. De foto die later nog eens komt verklaart waarom ze zich zorgen maakten.
Zondag een heerlijke rustdag gehad! Na de dienst spontaan op bezoek gegaan bij Anna Grace in de gevangenis waar ik eerder al eens was. Ze was een stuk opgewekter omdat ze plannen aan het maken was voor als ze vrij kwam. Goed om te zien!
Fijn om even weer lichamelijk en geestelijk op te laden voor de volgende week!
We gaan in Owangai hetzelfde doen als in Okakwa in Agule. Eerst een introductie, dan enquêtes en vervolgens interviews. Op maandag een meeting gehad met onze nieuwe tolken Sara en Moses. Alles goed doorgesproken en plannen gemaakt. Sam komt met ons mee om voor de 'baby' (1,5 jaar) te zorgen.
De doelgroep lijkt een behoorlijk stukje groter dus we besluiten twee dagen enquêtes doen. Alles gaat een stukje minder georganiseerd dan de vorige keer, maar het lukt toch! In totaal spreken we 50 weduwen en weduwnaren! Al zittend op onze houten bankjes komen ze een voor een langs voor de enquête bij een van de beide teams. Gevolg: twee dagen van stapels papier, minstens 5 uur aan één stuk door werken, laat lunchen en een enorm houten kont! Excuse the expression.... Maar ook twee dagen mogen blikken in het leven van deze mensen en een klein idee krijgen van wat zij meemaken.
Wat een mooie portretten zitten ertussen. Zoals een van de oudere dames van rond de 90! Zij giechelde bij een van mijn vragen en vond het uiterst grappig dat ik een vraag in mijn lijst had staan over vissen. Alsof zij dat met haar wandelstok nog kon doen. Vervolgens kwam er al grinnikend een showtje van vissen spiezen met haar wandelstok.... jullie snappen het plaatje wel.... ik genoot!
Maar ook weer de andere kant van het leven gezien. Zit je daar in die kerk met een vrouw die zelfs haar kleren nog kwijt is door een brand in haar huis en daarbij ook nog de zorg van zieke familieleden heeft. Dan probeer je dat objectief op te schrijven en de balans te vinden tussen doorgaan als onderzoeker omdat er zoveel mensen nog zitten te wachten en je binnenste-ik die het liefst lekker de tijd zou hebben om een knuffel te geven en een fijn gesprek te hebben.
Allebei de dagen afgesloten met een maaltijd. We begrepen dat er veel mensen waren die die ochtend alleen wat mango hadden gehad en dus om 3 uur hun eerste eten van de dag kregen. Ook waren er gevallen van mensen die de hele week drie keer per dag mango als maaltijd hadden omdat dat gratis is en er gewoon geen ander voedsel meer over was. Halverwege mei zijn er geen mango's meer dus zoals jullie begrijpen word het dan echt heel heftig totdat de nieuwe oogst er is!
De combinatie van een slecht nat seizoen vorig jaar en een extreem lang droog seizoen heeft alle voorraden en het spaargeld opgemaakt. Mensen leven van dag tot dag en hopen op een betere toekomst. Gelukkig regent het nu goed en als dat zo blijft is de komende oogst weer goed. Toen we de eerste dag terug gingen naar de stad moesten we zelfs wachten tot de regen over was. Lees: formaatje hoosbui waar de gemiddelde Nederlander zelfs zijn fiets voor thuis laat.
Het was een glibberige blubber bende toen we uiteindelijk naar de hoofdweg gingen voor onze boda. Ik kon het niet nalaten om in mezelf te lachen toen ik aan vroeger dacht tijdens het soppen in de modder. Blubber, forever, blubber, forever, blubber, forever....etc. Weten jullie nog Marlinde en Margonda?
De rest van de week inclusief zaterdag ochtend gespendeerd aan het uitwerken van alle data en nog een interview gedaan bij Caritas in Soroti.
Bevrijdingsdag hebben we niet echt gevierd, maar we hebben hier wel meegedaan aan dodenherdenking. Door alle verhalen over de geschiedenis met de rebellen in uganda krijgt dodenherdenking een soort nieuwe lading.
Er was geen stroom op zaterdag door de regen dus pas in de middag kreeg ik de kans om met het thuisfront te bellen. Toen ik marlinde aan de telefoon kreeg begon de lucht alweer te betrekken. Kort gehouden en hop op de fiets naar huis! Het hotel personeel was bezorgd, maar wij zijn hollandse tegenwind gewent dus dat konden we wel aan. De foto die later nog eens komt verklaart waarom ze zich zorgen maakten.
Zondag een heerlijke rustdag gehad! Na de dienst spontaan op bezoek gegaan bij Anna Grace in de gevangenis waar ik eerder al eens was. Ze was een stuk opgewekter omdat ze plannen aan het maken was voor als ze vrij kwam. Goed om te zien!
Fijn om even weer lichamelijk en geestelijk op te laden voor de volgende week!
