Gelukkig met knuffels en kou in ons kikkerlandje!

Wauw, wat is het toch heerlijk om weer thuis te zijn! Ondertussen heb ik al weer even kunnen wennen en heb ik er een vakantie op zitten. Maar wat was dat even mieters wennen om weer in Nederland te zijn!

Heerlijk warm douchen, het gevoel van vloerbedekking tussen je tenen, geen salamanders meer en kou, kou, kou! Iedereen helemaal gelukkig met het heerlijke nederlandse weer en ik had het gevoel dat ik nog net lekker warm kon blijven in mijn fleecedeken. We hebben er smakelijk om kunnen lachen en ze hebben me warm geknuffeld! Wat een zegen om iedereen weer in je armen te kunnen nemen en te genieten van al die mensen die mij zo enorm dierbaar zijn! 

Melissa die baby af is, Naomie en Christine die mega lang zijn geworden (...nouja, in verhouding dan...) en Anastacia die helemaal verbaasd was en mama moest laten zien dat tante Annerie nu weer echt was en niet in een schermpje zat. Wat een weerzien. Maar aan de andere kant wat een afscheid! Al die lieve warme en mooie mensen die ik heb leren kennen moet ik achter laten. Maar wel met goede hoop voor de toekomst. 

Sinds de laatste blog hebben we genoten van een safari en een beklimming van de rots bij Soroti. De safari was prachtig. Heel indrukwekkend om al die dieren te zien en wat een prachtige watervallen. Pittig wandelingetje gemaakt en staan genieten naast al dat geraas van het water. Ook voor het eerst in maanden weer genoten van een biertje. 

Tja, de rots bij Soroti stond ook nog op ons lijstje. Dat moest toch wel even gebeuren. Dus vroeg opgestaan en in de ochtend gestart met de beklimming. Een uitdagend officieel pad wat wel lekker snel was omdat het nogal steil omhoog ging. boven genoten van het uitzicht. Heel bijzonder om de aapjes en geiten op de berg rond te zien lopen. De foto's spreken denk ik voor zich! 

In de laatste weken hebben we nog keihard gewerkt om een mooi rapport op te stellen met een aantal voorstellen voor de stichting. Dat betekende werken tot in het hostel in Kampala en afronden in de eerste week in Nederland. 

Onze reis naar Kampala was een mooie afsluiting. Het eerste stuk zijn we met Henk en bishop Sam meegegaan. Vervolgens op de bus gestapt en naar Kampala. Hierdoor konden we nog even wat tijd in Kampala doorbrengen. Daar wouden we ook even gebruik maken van de ons zo bekende boda's. Een halve hartklepverknettering later kwamen we dan allebei op onze eigen boda aan bij het hostel, want een boda nemen in Kampala is echt boda rijden 2.0. Ik had beide handen nodig om erop te blijven zitten, had bijna een andere boda in mijn been zitten en heb de nodige gilletjes geslaakt als we spontaan over de stoep gingen of tussen auto's door. Geloof mij... alle foto's die je ziet van verkeer in Kampala zijn waar en het is in het echt nog enger en drukker dan het lijkt! 

In ons hostel hebben we genoten van een pizza en een veel te zoet rood wijntje. Man o man, wat een geluk! Waar een mens al niet van kan genieten als je een poosje wat andere dingen hebt gehad. Maar na een paar weken thuis verlang ik naar chapati met curry en een schaal fruit uit Oeganda. Gelukkig kun je in het leven niet alles hebben, dan blijft het allemaal speciaal. 

Voordat we genoten van een fantastische maaltijd samen met Henk, hebben Maarten en ik nog een wandelingetje gemaakt door de tuinen in Entebbe. Die bomen daar zijn werkelijk fantastisch, het is dat ze niet zo makkelijk in een vliegtuig naar huis passen, maar anders had Maarten ze meegenomen. In plaats daarvan zijn we nu thuis allebei een poging aan het doen om aloë vera en een moringa boom te kweken, met de zaden en stekkies die we meegesmokkeld hebben. En voor alsnog gaat dat erg goed!

Ik ben dankbaar voor de kans om zoveel te leren. Om te leren hoe het is om alleen te reizen naar een onbekend land, hoe ik reageer op een nieuwe cultuur, hoe moeilijk het is om mensen te steunen op afstand wanneer er thuis van alles gebeurt, hoe fijn het is om iemand uit je eigen cultuur te hebben waarmee je kunt genieten van al het nieuws en hoe het is om voldoening en hoop te voelen na het horen van al de verhalen van al die prachtige mensen! 

Bij het opstijgen van het vliegtuig en het vliegen over de bergen, woestijn en steden richting huis, familie en vrienden, kan ik mijn gevoel alleen maar samenvatten met een uitspraak van Winnie the Pooh:

"How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard!"